មនុស្ស និងធម្មជាតិមានទំនាក់ទំនងរវាងគ្នាពេញមួយជីវិត ហើយទំនាក់ទំនងពិសេសនេះគឺមានតាំងពីមនុស្សកកើតនៅលើភពផែនដីនេះមកម្លេះ។
មានគ្រាមួយ ធម្មជាតិ និង មនុស្សធ្លាប់បានរួមរស់ជាមួយគ្នាដោយភាពសុខដុមរមនា ប៉ុន្តែក្រោយមករូបភាពទាំងនោះក៏មិនសូវឃើញមានទៀតដែរ។ ជាការពិត ធម្មជាតិបានផ្ដល់ឲ្យយើងនូវអាហារ ទីជម្រក និងអ្វីៗផ្សេងទៀតដែលមនុស្សយើងត្រូវការ ប៉ុន្តែក្រោយមកអ្វីៗបានផ្លាស់ប្ដូរផ្ទុយស្រឡះ។
អស់រយៈពេល ៣សតវត្សកន្លងមកនេះ មនុស្សបានចាប់ផ្ដើមបំផ្លាញធម្មជាតិដោយ ការបូមយករ៉ែពីក្នុងដី ការបំពុលបរិយាកាសដោយផ្សែង កាកសំណល់ពីរោងចក្រសហគ្រាស ការកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើ កាកសំណល់នុយក្លេអ៊ែរ និងការចោលសំរាមពាសវាលពាសកាល។ តើសកម្មភាពទាំងនេះ វាមិនមែនជាដើមហេតុដែលធ្វើឲ្យធម្មជាតិ និងមនុស្សកាត់ផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងរវាងគ្នាទេមែនទេ?
ជាលទ្ធផល ធម្មជាតិមិនបាននៅស្ងៀមចំពោះបញ្ហាទាំងនេះទេ វាបានឆ្លើយតបមកវិញជាមួយ ការឡើងកម្ដៅនៃភពផែនដី ភ្លើងឆេះព្រៃ ទឹកជំនន់ (ឧទាហរណ៍: រលកយក្សស៊ូណាមិ) និងការកើនឡើងនៃនីវ៉ូទឹកសមុទ្រ។ 
សរុបសេចក្ដីមក ដើម្បីរក្សាទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងធម្មជាតិ យើងត្រូវចាប់ផ្ដើមកសាងចលនាសង្គម និងលើកកម្ពស់នៃការយល់ដឹងរបស់មនុស្សដើម្បីជម្រុញឲ្យមានលំហបៃតង (ឧទ្យាន) កាន់តែច្រើនបន្ថែមទៀតដូចជាការកាត់បន្ថយការកាប់ព្រៃឈើ បែមកដាំដើមឈើបន្ថែមជាដើម។ ម្យ៉ាងទៀត យើងគួរបណ្ដុះគំនិតកុមារ និងបង្កើនការយល់ដឹងរបស់ពួកគេតាមរយៈបង្កើតជាមេរៀននៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សា ដើម្បីឲ្យពួកគេចេះគោរព និងស្រឡាញ់ធម្មជាតិឲ្យបានច្រើន ហើយនេះជាវិធីតែមួយគត់ដែលអាចរំដោះខ្លួនយើងពីកំហឹងធម្មជាតិ និងរក្សារន្តរកម្មរវាងមនុស្សជាមួយធម្មជាតិឲ្យមានស្ថេរភាព។
